21 marca 2025 r. - Światowy Dzień Poezji
21 marca 2025 r. obchodzimy Światowy Dzień Poezji.
Celem tego święta, ustanowionego przez UNESCO jest promocja czytania, pisania, publikowania i nauczania poezji na całym świecie. Celebracja niniejszego dnia ma dać nowy impuls, aby docenić ją oraz poprzeć krajowe, regionalne i międzynarodowe ruchy poetyckie.
Przy tej okazji warto zadać sobie istotne i kluczowe pytanie:
Do czego potrzebna jest jeszcze dzisiaj poezja?
Odpowiada uznany poeta i prozaik, badacz literatury i przewodniczący jury Nagrody Literackiej NIKE - Krzysztof Siwczyk:
"- Nie jeszcze dzisiaj potrzebna, tylko zwłaszcza dzisiaj potrzebna. Jako to medium komunikacyjne, i to nie musi być oczywiście medium komunikacji ostatniej szansy, ale może być to rodzaj specjalnego traktowania języka, tzn. lektura wiersza jest takim świętem języka.
My czytelnicy, może w tej samej mierze, co my piszący wiersze, chcemy w takim jakimś wyjątkowym momencie uczestniczyć, skoro nasze życie generalnie składa się z mało wyjątkowych, pustych momentów, pustych "przebiegów".
Lektura wiersza jest właśnie wypełnieniem tych pustych przebiegów jakimś dłużej trwającym sensem. Niech ten sens trwa tyle co wiersz, ale może trwać też po jego wybrzmieniu. Tak rozumiem jakąś trwałą tęsknotę za literaturą w ogóle. Oczywiście ta tęsknota w wymiarze społecznym jest coraz mniej uchwytna i być może powolutku się wytraca, zagospodarowywana innymi entuzjazmami. Natomiast nie sądzę, aby ludzie jako pewna całość potrafili spacyfikować w sobie potrzebę mówienia, używania mowy, a wiersze tego uczą.
Powinniśmy ten jeden moment naszej ludzkiej wyjątkowości jakoś celebrować, oczywiście nie w wymiarze patetycznym, ale w jakimś przytomnym, refleksyjnym klimacie tego, w jakim stanie znajduje się dzisiejszy język - polszczyzna.
Niekoniecznie musi to być refleksja historyczno - literacka, tylko taka zupełnie pragmatyczna próba przyjrzenia się stanu słów, jak się ten stan ma. A on ma się nieźle według mnie."
Na potwierdzenie powyższej konstatacji wybraliśmy trzy wiersze polskich poetów współczesnych, których twórczość znana jest nie tylko w kraju, ale i za granicą: Krzysztofa Siwczyka, Marcina Świetlickiego (był u nas trzy lata temu w Białogardzie) oraz Kacpra Bartczaka.
1) "WIERSZ"
Co niby z tego wyszło?
Na niby poranki,
w opuszczonym osiedlu,
w mokrej pościeli,
z nudnościami, uśmiechnięty
jak hologram prosiłem o warzywa,
w kiosku pod apteką działał demon,
dostawca paszy, praktyk surowych manier,
tyle pamiętam.
Poszedł do ziemi, jak widły w wykopki,
zupełnie za frajer, żona mamrotała
przekleństwa nad trumną,
dziecko to był mój kolega od fajek,
tyle pamiętam.
Zdarzało się oglądać zmierzchy
z dachów wieżowców,
rosnąć w glebie nieba,
zjeżdżać po klatkach, w karnawał hodowli,
z której wyszedłem wprost na ludzi i
naturalnie poległem,
przy pierwszym kontakcie,
tyle pamiętam.
Wiersz mi świadkiem.
Krzysztof Siwczyk (z tomiku "Gody")
2) "KARTECZKA"
Ja teraz śpię, Marcinie,
bo jestem zmęczona.
Drzwi są otwarte, więc wejdź,
mogłabym nie usłyszeć
pukania, a nie
chciałabym.
Tak napisano
na małej karteczce,
a charakteru pisma
już nie rozpoznaję,
karteczka zżółkła, nie wiem
z jakiej jest epoki
- i tylko drzwi poznaję.
Marcin Świetlicki (z tomiku "Muzyka środka")
3) "MIESZANKA WIDOKOWA"
paliwa i wirusy
w powietrzu w szarościach
domki gniecie w czasie
mieszanka tej wartości
kompas białkowy
śpiewa mi w głowie
mknę chyży widmowy
jakbym informował
biel cynkową kobalt
kadm gęsty w czaszy
dawne miejsca twarze
mielą się w czasie
sejsmika wspomnień
spakowanych magnetycznie
oddech je notuje
w mgnieniu bitumicznym
spasuję z powietrzem
zdjęcia w szarościach gęstych
wszystko spamiętam zarażony
miłością zdjęty
Kacper Bartczak (z tomiku "Widoki wymazy")
1) 
2) 
3) 
